Możesz złożyć wniosek o finansowany z podatków zasiłek rodzinny dla swoich dzieci, jeżeli: posiadasz obywatelstwo jednego z krajów UE, Islandii, Liechtensteinu, Norwegii lub Szwajcarii, masz miejsce zamieszkania lub miejsce stałego pobytu w Niemczech i w związku z tym bez ograniczeń podlegasz obowiązkowi płacenia podatku dochodowego,

Zwolnienie lekarskie trafi do ZUS w formie elektronicznej (e-ZLA). Jeśli chcesz otrzymać zasiłek chorobowy, złóż wniosek. Możesz go złożyć na druku ZAS-53 lub Z-3b. Jako twój wniosek ZUS potraktuje także wydruk zwolnienia elektronicznego – jeśli otrzymasz taki wydruk od lekarza. ZAS-53 lub Z-3b możesz złożyć przez PUE ZUS.

Od momentu wstąpienia Polski do Unii Europejskiej, obywatele polscy mogą swobodnie podróżować po jej terytorium, osiedlać się czy podejmować pracę. Prawu do swobodnego przemieszczania się towarzyszą dodatkowe gwarancje w dziedzinie zabezpieczenia społecznego. W artykule znajdują się opisy świadczeń, do których mają prawo Polacy w Niemczech, jeżeli spełniają określone tamtejszym prawem wymogi. Świadczenia rodzinne Świadczenia rodzinne przysługują osobom na stałe mieszkającym w Niemczech. Do tej grupy świadczeń należą zasiłek na dzieci (Kindergeld) oraz dodatki wychowawcze (Elterngeld). Świadczenia przysługują na: dzieci własne; dzieci adoptowane; dzieci współmałżonka; wnuki oraz dzieci w rodzinie zastępczej - pod warunkiem wspólnego zamieszkania. Zasiłek na dzieci można otrzymać do czasu ukończenia przez dziecko 18 lat. Wyjątkami przedłużającym ten okres są następujące sytuacje: do ukończenia 21 roku życia, gdy dzieci nie podjęły pracy i zgłosiły się jako osoby poszukujące pracy w urzędzie ds. zatrudnienia w Niemczech lub w innym państwie EOG albo Szwajcarii; do 25 roku życia, jeżeli kształcą się w szkole, studiują, przechodzą szkolenie zawodowe, znajdują się okresie przejściowym, między dwoma cyklami kształcenia angażują się w wolontariat lub nie mogą rozpocząć albo kontynuować szkolenia zawodowego z uwagi na brak miejsc; gdy dzieci nie są w stanie zaspokoić swoich potrzeb z powodu niepełnosprawności fizycznej, intelektualnej lub psychicznej, która została stwierdzona przed ukończeniem 25 roku życia. Nie można otrzymać zasiłku na dziecko, na które inna osoba, będąca rodzicem (np. rodzice zastępczy) otrzymuje podobne świadczenie. Zasiłek na dzieci wypłacany jest jako kwota w wysokości 190 EUR na pierwsze i drugie dziecko, 196 EUR na trzecie dziecko oraz 221 EUR na czwarte i kolejne dziecko. Dodatek wychowawcze (Elterngeld) występuje obecnie w dwóch wersjach: podstawowej (Basiselterngeld) oraz jako dodatek wychowawczy plus (ElterngeldPlus). Dodatek wychowawczy wypłacany jest matce lub ojcu, jeśli rodzice zamieszkują razem z dzieckiem i sami je wychowują. Rodzic otrzymuje dodatek, jeśli nie pracuje lub wykonuje pracę w niepełnym wymiarze czasu - mniej niż 30 godzin tygodniowo. Może on być wypłacany do ukończenia przez dziecko 14 miesięcy. Podstawowy dodatek wychowawczy wynosi 2/3 zarobków netto. W przypadku dzieci urodzonych po 1 lipca 2015 roku możliwe jest otrzymanie dodatku wychowawczego plus. Jest to nowa forma świadczenia rodzinnego, z której mogą skorzystać osoby chcące wrócić szybciej do pracy. Rodzice mogą powrócić do pracy w wymiarze 25-30 godzin w tygodniu. Wówczas, zamiast pobierać standardowy dodatek wychowawczy, mogą otrzymywać dodatek plus. Jego wysokość nie może przekraczać połowy należnego dodatku w wersji podstawowej, jednak dodatek plus można pobierać przez dwukrotnie dłuższy okres czasu. Istnieje również możliwość otrzymywania dodatku przez kolejne cztery miesiące. W przypadku dzieci adoptowanych oraz dzieci zamieszkujących w danym gospodarstwie domowym w celu adopcji, 14-miesięczny okres rozpoczyna się wraz z przeprowadzką dziecka do danej rodziny. Uprawnienie do pobierania świadczenia wygasa w wieku 8 lat. Ponadto istnieje prawo do dodatku z tytułu nieotrzymywania alimentów, gdy dziecko poniżej 12 lat żyje z jednym z rodziców. Wysokość świadczenia wynosi 145 lub 194 euro w zależności od wieku dziecka. Świadczenia rodzinne są przyznawane na pisemny wniosek zainteresowanych. Formularz wniosku otrzymać można w agencji zatrudnienia (kasie świadczeń rodzinnych). Więcej informacji znaleźć można pod adresem Odpowiednie fundusz świadczeń rodzinnych znaleźć można pod adresem: Informacje o urzędzie właściwym do zajęcia się konkretnym przypadkiem dodatku wychowawczego oraz formularze wniosków znaleźć można pod adresem: Instytucja odpowiedzialna: Bundesagentur für Arbeit [Federalna agencja zatrudnienia] Świadczenia pieniężne z tytułu choroby W razie choroby pracownika, powodującej jego niezdolność do pracy, pracodawca kontynuuje wypłacanie wynagrodzenia przez maksymalnie 6 tygodni. Uprawnienie to istnieje wyłącznie, jeśli stosunek pracy trwał cztery tygodnie bez przerwy. Jeżeli po 6 tygodniowym okresie pracownik jest nadal niezdolny do pracy, przysługuje mu prawo do zasiłku chorobowego (Krankengeld) płaconego przez kasę chorych. Wysokość zasiłku wynosi od 70 do 90% dochodów. Zasiłek chorobowy wypłacany jest aż do końca okresu niezdolności do pracy potwierdzonej świadectwem lekarskim. Zasiłek nie może być jednak wypłacany z powodu tej samej choroby przez dłużej niż 78 tygodni w okresie trzech lat. Pod koniec tego trzyletniego okresu wypłata zasiłku chorobowego może zostać przedłużona na kolejne trzy lata pod pewnymi warunkami. Należy poddawać się w wyznaczonym czasie wszystkim badaniom lekarskim, na jakie pracownik zostanie wezwany. W czasie trwania niezdolności do pracy można opuszczać Niemcy tylko za zgodą właściwej kasy chorych. Nierealizowanie powyższych wymagań może spowodować utratę zasiłku. Świadczenie pieniężne z tytułu choroby dziecka Objęty ustawowym ubezpieczeniem zdrowotnym rodzic chorego dziecka (do 12 roku życia), które wymaga opieki, ma prawo do świadczeń z tytułu choroby. Maksymalny czas pobierania świadczenia wynosi w każdym roku kalendarzowym 10 dni roboczych na jedno dziecko, jednak nie więcej 25 dni na wszystkie dzieci. Warunkiem jest, że w gospodarstwie domowym nie ma innej osoby, która mogłaby zapewnić dziecku opiekę. Aby otrzymać świadczenie, należy złożyć odpowiedni formularz w swojej kasie chorych. Instytucja odpowiedzialna: GKV Spitzenverband, Abteilung Deutsche Verbindungsstelle Krankenversicherung – Ausland (DVKA) [Niemiecki organ łącznikowy dla ubezpieczeń zdrowotnych za granicą] Inwalidztwo Warunki otrzymania renty: dowód, że pracownik płacił składki ubezpieczeniowe przez co najmniej 60 miesięcy; opłacanie składek przez trzy z pięciu lat poprzedzających początek niezdolności do zarobkowania. Okres pięcioletni może być wydłużony, na przykład o okresy niezdolności do pracy, bezrobocia, nauki szkolnej oraz wychowywania dzieci. Jeśli osoba ubezpieczona stanie się niezdolna do zarobkowania w okresie krótszym niż sześć lat po zakończeniu kształcenia lub szkolenia, wówczas powyższe warunki mogą być złagodzone. Renta z tytułu całkowitej niezdolności do zarobkowania (Erwerbsminderung) Renta jest przyznawana, gdy ubezpieczony, na skutek zmniejszenia zdolności do pracy z powodów zdrowotnych, nie jest w stanie wykonywać działalności w zwykłych warunkach rynku pracy przez co najmniej trzy godziny dziennie. Zobacz serwis: Kadry i płace Renta z tytułu częściowej niezdolności do zarobkowania (teilweise Erwerbsminderung) Renta jest przyznawana, gdy ubezpieczony, na skutek zmniejszenia zdolności do pracy z powodów zdrowotnych, nie jest w stanie wykonywać pracy w swoim obecnym zawodzie lub innych, które mógłby racjonalnie wykonywać, przez co najmniej sześć godzin dziennie. Mogą o nią wystąpić osoby urodzone przed 2 stycznia 1961 r. Specjalne regulacje odnoszą się do górników. Wysokość świadczenia zależy od wysokości składek na zabezpieczenie społeczne zgromadzonych w czasie całej kariery zawodowej. Poza okresami składkowymi okresy zwolnione z opłacania składek lub okresy, w których opłacano zmniejszone składki, mogą wpłynąć na podwyższenie świadczenia. Jeżeli możliwe jest utrzymanie lub przywrócenie zdolności do pracy, pierwszeństwo wobec renty ma rehabilitacja. Instytucja ubezpieczenia emerytalnego przyznaje ubezpieczonemu w pierwszym rzędzie środki konieczne do takiej rehabilitacji medycznej, pokrywając szeroki zakres kosztów, także poniesionych przez osobę rehabilitowaną (np. leki, podróże, zabiegi medyczne itp.). Aby otrzymać świadczenie, należy złożyć wniosek we właściwej instytucji ubezpieczeń społecznych. Instytucja odpowiedzialna: Deutsche Verbindungsstelle Unfallversicherung – Ausland [Centralna federacja towarzystw ubezpieczeń od odpowiedzialności pracodawców przemysłowych] Wypadki przy pracy i choroby zawodowe Wypadkami przy pracy są wypadki, które zdarzyły się w czasie wykonywania działań objętych ochroną ubezpieczeniową; wypadki w trakcie dojazdu do pracy. Choroby zawodowe to takie, na które ubezpieczony zapada z powodu lub w trakcie wykonywania działań objętych ubezpieczeniem. Istnieje lista 77 uznanych chorób zawodowych. Możliwe jest również udowodnienie, że choroba nieznajdująca się na liście ma charakter choroby zawodowej. Konieczne jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy pracą a wypadkiem/chorobą oraz między wypadkiem/chorobą a uszczerbkiem na zdrowiu. W związku z wypadkiem lub chorobą można otrzymać szeroki zakres pomocy - w powrocie do pracy, przekwalifikowaniu się, doskonaleniu zawodowym itp.; - w powrocie do życia społecznego; - w rehabilitacji; - leczenie i opiekę medyczną. Zasiłek z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej Uprawnienie do pobierania świadczeń z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej utrzymuje się przez cały czas niezdolności do pracy. Wysokość świadczenia odpowiada 80% wynagrodzenia przed okresu niezdolności do pracy. Kwota zasiłku nie może przekraczać ostatniego wynagrodzenia netto. Zasiłek jest przyznawany przez maksymalnie 78 tygodni od momentu, gdy minie uprawnienie do pobierania wynagrodzenia. Wypłata zasiłku kończy się w momencie ustania leczenia szpitalnego lub z chwilą przyznania renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. Renta z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej Występuje, jeśli zdolność zarobkowania zmniejsza się co najmniej o 20%. Okres jej otrzymywania to 26 tygodni od zdarzenia będącego przyczyną. Wysokość zależy od stopnia ograniczenia zdolności do pracy, a także od rocznych dochodów z ostatnich 12 miesięcy kalendarzowych przed wypadkiem. Maksymalna wysokość renty to 2/3 wynagrodzenia. Renty z tytułu zgonu Jeśli zgon współmałżonka został spowodowany wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, pozostały przy życiu współmałżonek otrzymuje rentę z tytułu zgonu. Renta wynosi 40% rocznych zarobków osoby zmarłej, jeżeli żyjący współmałżonek spełnia następujące warunki: ma co najmniej 47 lat; jest niezdolny do wykonywania pracy lub jest osobą niepełnosprawną; wychowuje dziecko posiadające prawo do renty sierocej. Osoby młodsze i niewychowujące dzieci mają prawo do otrzymywania, przez dwa lata, renty wynoszącej 30% rocznych zarobków osoby zmarłej. Następnie renta może zostać przedłużona, jeśli: zgon nastąpił przed 1 stycznia 2002 r.; co najmniej jeden z małżonków urodził się przed 2 stycznia 1962 r. oraz małżonkowie pobrali się przed 1 stycznia 2002 r. Dzieci poniżej 18 lat otrzymują rentę sierocą (Waisenrente). Osoba, która straciła jedno z rodziców, otrzymuje 20% rocznych zarobków osoby ubezpieczonej. W przypadku utraty obojga rodziców jest to 30%. Jeśli dziecko się kształci, renta jest wypłacana do ukończenia przez nie 27 lat. W pewnych przypadkach, renta może zostać zastąpiona wypłatą odszkodowania jednorazowego (Abfindung). W przypadku zgonu spowodowanego wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, ubezpieczenie pokrywa także koszty pogrzebu. Instytucja ubezpieczeń wypadkowych oficjalnie określa, czy wypadek kwalifikuje się jako objęty ubezpieczeniem oraz wskazuje prawo do świadczeń. Nie ma konieczności samodzielnego składania wniosku. Pracodawca musi zgłosić każdy wypadek instytucji ubezpieczenia wypadkowego. Osoba poszkodowana w wypadku powinna zgłosić się do specjalnego lekarza orzecznika (Durchgangsarzt). Lekarz podejmuje decyzję co do dalszego leczenia we współpracy z właściwą instytucją ubezpieczeniową. Dalsze informacje można uzyskać na stronie Świadczenia minimalne z pomocy społecznej Prawo niemieckie przewiduje szeroki zakres świadczń w tym zakresie. Mogą je otrzymać osoby w wieku poniżej 65 lat, które nie są w stanie zapewnić sobie środków do życia i które są czasowo niezdolne do pracy. Otrzymują wówczas pomoc na przeżycie (Hilfe zum Lebensunterhalt). Osoby, które cierpią na trwałą niezdolność do pracy z powodów medycznych, oraz określone osoby powyżej 65 lat, mogą ubiegać o dodatek do emerytury oraz dodatek z tytułu częściowej niezdolności do zarobkowania (Grundsicherung im Alter und bei Erwerbsminderung). Osoby bezrobotne, które są zdolne do pracy, ale nie posiadają zasobów finansowych mogą ubiegać się o podstawowe świadczenie dla osób poszukujących pracy. Każdy członek kwalifikującego się do świadczeń gospodarstwa domowego może wnioskować o pomoc społeczną na swoje potrzeby. Kwota całkowita wzrasta wraz z wielkością rodziny. Zgodnie z ustawodawstwem właściwych landów, osoby dotknięte częściową lub całkowitą utratą wzroku pod pewnymi warunkami mogą korzystać z zasiłku z tytułu utraty wzroku i zasiłku opiekuńczego. W niektórych landach osoby dotknięte głuchotą oraz osoby o znacznym stopniu niepełnosprawności mogą również ubiegać się o tego typu pomoc. Prawo do tych świadczeń jest uzależnione od zamieszkania lub od stałego pobytu w danym landzie. Podstawowa wysokość świadczenia dla całego kraju (w niektórych landach może być inna): głowa gospodarstwa domowego oraz osoby mieszkającej samotnie: 404 EUR; współmałżonkowie lub partnerzy zamieszkujący razem: 364 EUR; dla dzieci do 6 roku życia: 237 EUR; dla dzieci od 7 do 14 roku życia: 270 EUR; dla młodzieży w wieku 15-17 lat: 306 EUR; dla młodzieży powyżej 18 roku życia: 324 EUR. Stawki standardowe mogą zostać uzupełnione o: dodatki na potrzeby specjalne konkretnych grup (np. dzieci, samotnych rodziców, kobiet w ciąży, osób wymagających specjalnej diety ze względu na szczególne choroby itp.); świadczenia jednorazowe; pakiety edukacyjny dla dzieci i młodzieży. Instytucja odpowiedzialna za pomoc społeczną podejmuje decyzję w sprawie wniosku o przyznanie świadczenia. Posiada także służby zewnętrze badające warunki życia i pracy. Źródła oraz dalsze informacje można uzyskać w raportach Komisji Europejskiej: Twoje uprawnienia do zabezpieczenia społecznego, 2012 Your social security rights in Germany, 2016

Zasiłek chorobowy. Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa określa zasady ustalania prawa do zasiłków osób podlegających ubezpieczeniu chorobowemu ujętemu w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Zasiłek pielęgnacyjny Pflegegeld wypłacany jest dzięki opłacanym składkom Pflegeversicherung. W zeszłym roku ma miejsce mała reforma obejmująca tę formę świadczeń, bo podwyższona została wysokość składki na ubezpieczenie Pflegeversicherung. Od wzrosła ona z 1,95 do 2,05 proc., przy czym dla osób bez dzieci dodatkowo składka uzupełniona jest o 0,25% i wynosi 2,3%. Jednak wysokość składki to nie wszystkie istotne zmiany. Czym jest Pflegeversicherung, czym jest Pflegegeld? Pflegeversicherung został wprowadzony w życie 1 stycznia 1995 pod rządami Helmuta Kohla. Kilka lat po zjednoczeniu Niemiec, które pochłonęło ogromne sumy, państwo niemieckie zdobyło się na następny krok niosący wielką pomoc dla swoich obywateli. Zaoferowany został „piąty filar” systemu zabezpieczenia społecznego po ubezpieczeniach Sozialversicherung, Krankenversicherung, Berufsunfallversicherung, Rentenversicherung i Arbeitslosenversicherung. O ustawowym ubezpieczeniu pielęgnacyjnym Pflegeversicherung wspominaliśmy już na łamach naszego portalu. Przypomnijmy zatem, że owo ubezpieczenie pielęgnacyjne obejmuje świadczenia na wypadek konieczności opieki z powodu choroby lub upośledzenia, która obejmuje okres co najmniej 6 miesięcy. Ale właściwie jakie świadczenia obejmuje Pflegeversicherung? Osoba, która na skutek problemów zdrowotnych nie może normalne funkcjonować przez co najmniej 6 miesięcy, otrzymuje zasiłek opiekuńczy – tzw. Pflegegeld. W jakiej kwocie wypłacane są powyższe świadczenia W wyniku wspomnianej minireformy ze wzrostem sumy potrącanej na Pflegeversicherung rośnie także wysokość wypłacanych świadczeń Pflegegeld. W zależności od tzw. progu opieki – Pflegestufe – wzrost ów będzie następujący: domu przez osoby wybrane (domowników lub znajomych): przy Pflegestufe I do tej pory otrzymywaliśmy 215 EUR, od roku 2013 jest to kwota 225 EUR przy Pflegestufe II do roku 2013 mogliśmy uzyskać 420 EUR, obecnie jest to kwota 430 EUR przy Pflegestufe III do roku 2013 wysokość Pflegegeld wynosiła 675 EUR, obecnie jest to kwota 685 EUR domu przez rodzinę lub znajomych, ale również przez wykwalifikowane służby pielęgniarskie: przy Pflegestufe I do tej pory otrzymywaliśmy 420 EUR, od roku 2013 jest to kwota 440 EUR przy Pflegestufe II do roku 2013 mogliśmy uzyskać 980 EUR, obecnie jest to kwota 1040 EUR przy Pflegestufe III do roku 2013 wysokość Pflegegeld wynosiła 1470 EUR, obecnie jest to kwota 1510 EUR w specjalnych przypadkach 1918 EUR razie opieki w domu starców: przy Pflegestufe I jest to kwota 1023 EUR i nie uległa zmianie przy Pflegestufe II również nie było zmian i nadal możemy uzyskać 1279 EUR przy Pflegestufe III do roku 2013 wysokość Pflegegeld wynosiła 1470 EUR, obecnie jest to kwota 1510 EUR w specjalnych przypadkach 1825 EUR Kto i w jaki sposób może wnioskować o świadczenie Aby otrzymać zasiłek pielęgnacyjny, osoba wymagająca opieki powinna złożyć wniosek o przyznanie świadczenia. Jeżeli wymieniona osoba nie jest w stanie samodzielnie wypełnić takiego wniosku, może w jej imieniu uczynić to np. opiekun lub lekarz. Jak to bywa w kraju o bardzo rozwiniętym systemie socjalnym, cała procedura ubiegania się o świadczenie została sporządzona tak, by wnioskodawca bez specjalnych komplikacji mógł załatwić wszelkie formalności i otrzymać zasiłek pielęgnacyjny. Jednak by otrzymać świadczenie, wnioskodawca powinien spełniać następujące warunki: Osoba, która wymaga opieki musi być ubezpieczona w Niemczech. Otrzymujący świadczenie powinien prowadzić własne gospodarstwo domowe lub mieszkać u osoby, która sprawuje nad nim opiekę. Nie mogą to być domy spokojnej starości czy domy opieki. Wnioskujący o świadczenie nie może pobierać świadczeń o charakterze odszkodowawczym. W chwili składania wniosku nie ma obowiązku natychmiastowego przedkładania pełnej dokumentacji medycznej. Należy po prostu złożyć wniosek i jeżeli instytucja rozpatrująca go zdecyduje, jakie informacje lub dokumenty będą potrzebne, zgłasza się do wnioskodawcy, dając czas na dokonanie wszelkich formalności. Co równie ważne, osoby mieszkające także w innych krajach UE mogą dostawać zasiłek pielęgnacyjny z Niemiec. Jednak w takim wypadku wysokość nie musi być równa wysokości zasiłku w Niemczech. Rozstrzygnął to Trybunał Europejski (wyrok: C-562/10). Mieszkając w krajach Unii, możemy wnioskować o zasiłek w kasie chorych. Po zatwierdzeniu pieniądze otrzymuje się bezpośrednio na konto. Aby te pieniądze otrzymać, zapewniona musi być opieka rodziny lub wykwalifikowanego personelu. By uniknąć przykrych niespodzianek, przed wyjazdem do Polski powinno się nawiązać kontakt ze swoją kasą chorych i dokładnie wyjaśnić, jakie świadczenia otrzyma się w ramach Pflegeversicherung. Czy otrzymywane świadczenie powinno być wykazane w zeznaniu podatkowym Przepisy podatkowe nie klasyfikują zasiłku pielęgnacyjnego jako dochodu ani osoby potrzebującej, ani opiekuna danej osoby i jest on wolny od podatku. Jednak po przedstawieniu dowodów na poniesienie wyższych kosztów koszty te można ująć w zeznaniu dochodowym i dzięki temu odzyskać większą nadpłatę podatkową.

Prawo do świadczenia chorobowego wypłacanego z powodu niezdolności do pracy przysługuje osobom, które podjęły legalną pracę w Niemczech, posiadającym ubezpieczenie lub będącym bezrobotnymi, posiadającymi prawo do zasiłku. Pracownicy delegowani do pracy z Polski do Niemiec, posiadający formularz A1 w czasie choroby powinni postępować zgodnie z prawem polskim. W Niemczech w wypadku choroby w pierwszej kolejności należy udać się do lekarza, który jeżeli jest taka potrzeba, wypisuje zwolnienie lekarskie. Powinien on przekazać choremu trzy druki: dla pracodawcy, zakładu ubezpieczeń społecznych i ubezpieczonego. Pracodawcę o chorobie należy poinformować bezzwłocznie, a na dostarczenie zwolnienia i informacji na temat przewidywanego okresu nieobecności mamy 3 dni od momentu niepojawienia się w pracy. Jeżeli fakt niezdolności do pracy nie zostanie zgłoszony, pracodawca może wystosować upomnienie, a w wypadku ponownego wystąpienia takiej sytuacji ma prawo zwolnić pracownika. Pracodawca ma również prawo do zażądania okazania zwolnienia w pierwszym dniu choroby, jeżeli podejrzewa, że zwolnienie lekarskie jest wystawione niezgodnie z prawem lub pracownik ich nadużywa. Wynagrodzenie w czasie choroby do sześciu tygodni nie zmienia się – pozostaje takie samo jak podczas obecności w pracy. Jeżeli choroba trwa dłużej, pracownikowi przysługuje Krankengeld, czyli 70% średniej płacy netto wypłacane przez kasę chorych przez maksymalnie 78 tygodni. Jeżeli choroba nastąpiła podczas urlopu, należy bezzwłocznie powiadomić pracodawcę, podając adres pobytu, numer telefonu oraz ubezpieczyciela, informując o prognozowanej długości choroby. W ten sposób można zamienić dni urlopu na chorobowe. Należy pamiętać, że Niemiecki pracodawca ma prawo zwolnić pracobiorcę z pracy nawet podczas jego choroby. Musi jedynie zachować warunki wypowiedzenia. Źródło:

wniosek o zasiłek chorobowy w niemczech