Napeno jest taki program, dokładnej nazwy nie pamiętam, ale coś w stylu "real speaker". Standartowo dostępny głos to Agata. Program ten nadaje się też do czytania napisów w filmach (ale jak sie przy nim ogląda filmy to nie wiem). sąsiedzi oglądają filmy z lektorem, ja wole nadal literki Wkurza to ze program nie potrafi odpowiednio
Imprezować czy nie? Gdzie jest granica między zabawą huczną a tą dozwoloną? Czy w ogóle można się bawić? Takie pytania stawia sobie dziś coraz mniej mieszkańców Wrocławia. Wkrótce rozpocznie się Wielki Post. Czy potrafi my w tym czasie skupić się na sprawach duchowych? Przykazanie kościelne mówi jasno: „Zachować nakazane posty, a w okresach pokuty powstrzymać się od udziału w zabawach”. Jeśli spojrzymy na liczbę wrocławskich klubów proponujących zabawy ostatkowe, można odnieść wrażenie, że to jedno z najbardziej poważnie traktowanych przykazań. Praktyka okazuje się zupełnie inna, do tego stopnia, że rodzi się pytanie, czy ktoś się tym przykazaniem jeszcze dziś w ogóle przejmuje? Właściciele dyskotek w stolicy Dolnego Śląska zapewniają, że w okresie Wielkiego Postu wcale nie zmniejszają się im obroty i nie narzekają na brak klientów. Potańczyć przychodzi tyle samo ludzi jak choćby w karnawale. Fabio Cortese, właściciel wrocławskiego klubu „Felicita”, zaznacza, że oprócz wielu studentów z zagranicy korzystających z wymian międzyuczelnianych dużą grupę jego klientów stanowią Polacy. – Nie jest ważne, czy to Wielki Post czy nie. W weekendy zawsze w lokalu jest pełno ludzi – mówi. Właściciel klubu niespecjalnie musi się też reklamować lub zachęcać do odwiedzin w tym czasie właśnie jego pubu. W podobnym tonie wypowiada się menager klubu i restauracji „Il Gusto”. – Mniej gości odwiedza nas w styczniu i we wrześniu, a w pozostałe miesiące liczba ta jest na stałym, wysokim poziomie – mówi Julita Zabuska. Klientów i publiczność przyciągają do klubów również zespoły muzyczne. Lider wrocławskiej kapeli „Optimystic” Radosław Bąk zwraca uwagę, że grupa gra mniej koncertów w Wielkim Poście, ale jeśli się one odbywają, to traktowane są przez artystów tak samo jak w innych okresach roku. – Gramy zawsze na 100 procent, bo przecież muzyką staramy się przekazywać swoją energię naszym słuchaczom – mówi. Zaznacza jednak, że nie wyobraża sobie koncertowania w Wielkim Tygodniu i zapewnia, że ze swoim zespołem tego nie robi. – Akurat w tym roku szykujemy się do nagrania kolejnej płyty, więc w Wielkim Poście więcej czasu poświęcimy na próby – dodaje. Głosy bywalców pubów są podzielone. – Post nie jest dla mnie w ogóle przeszkodą w imprezowaniu – mówi Anna, studentka Uniwersytetu Wrocławskiego. Mimo że uważa się za osobę wierzącą, to nie zgadza się z niektórymi zasadami obowiązującymi w Kościele. Maciek z Politechniki Wrocławskiej nie ma nic przeciwko zabawie, ale stara się, by miała ona odpowiednią formę. – Spotykam się ze znajomymi, ale zwracam uwagę na to, by spotkania nie miały hucznego przebiegu – mówi. Rezygnacja z dyskotek jest dla niego jednym z wyrzeczeń i elementem przygotowań do Wielkiej Nocy. Ks. Jerzy Babiak, dyrektor Prywatnego Liceum Salezjańskiego, widzi tylko jedną drogę do ponownego zwrócenia uwagi na znaczenie Wielkiego Postu. – Trzeba jak najmocniej i najskuteczniej budzić świadomość duchową młodych i na nowo zafascynować ich Chrystusem – uważa. Drogą do tego mogą być porywające rekolekcje, ale też środki niekonwencjonalne. – Może warto zorganizować kampanię reklamową przypominającą, że człowiek to nie tylko ciało, ale i duch. A może trzeba w Wielkim Poście wejść do pubów, dyskotek i zacząć rozmawiać? – zastanawia się. Ciało bez ducha Ks. Jerzy Babiak, dyrektor prywatnego liceum salezjańskiego we Wrocławiu – Nieumiejętność rezygnacji z przyjemności w okresie wielkiego Postu jest wyraźnym znakiem dramatycznie szybko postępującego procesu laicyzacji młodego pokolenia Polaków. wartość wiary i życia duchowego tracą na znaczeniu, a „używanie tego świata” i życie „z dnia na dzień” zastępują wyższe duchowe aspiracje. Człowiek staje się powierzchowny i niestety do życia zaczyna mu nieraz wystarczać, oprócz pracy lub studiów, kawałek parkietu do tańca i szklanka piwa. «« | « | 1 | » | »»
W tym artykule pokażemy Ci też, jak możesz wzmocnić ich umiejętności związane z komunikacją. 1. Nawiąż nowe połączenia i relacje. Kiedy czytasz razem ze swoim dzieckiem, pokaż mu, że pojęcia łączą się z jego prawdziwym życiem. W rzeczywistości jedną z najlepszych sztuczek do zapamiętania tego, co ono czyta i uczynienia
Jest to imię pochodzenia łacińskiego, od pospolitego słowa felicitas, -atis 'urodzaj, szczęśliwość, błogosławieństwo'. Obok imienia Felicyta (Felicita) 'uosobienie szczęścia, szczęśliwość' w użyciu było też imię zdrobniałe Felicula. W Polsce imię to jest bardzo rzadkie; pojawiło się najpewniej pod wpływem francuskim lub włoskim. Odpowiedniki obcojęz.: łac. Felicitas, Felicita, ang. Felicity, Fee, fr. Félicité, niem. Felicitas, Felizitas, Zita, wł. Felicita, hiszp. Felicidad, ros. Felicata. Święte, które pod tym imieniem pojawiają się raz po raz na kartach martyrologiów, nierzadko są postaciami ledwo dostrzegalnymi; zdarza się tu także spotkać ze zjawiskiem, o którym pisaliśmy już przy innej okazji, mianowicie z powtórzeniem imienia pod inną datą i z inną lokalizacją kultu. Spośród świętych tego imienia dwie zasługują na baczniejszą uwagę: męczennica kartagińska, otoczona żywą czcią, oraz Felicyta rzymska, której postać opleciona jest legendami. Felicyta i Perpetua, męczennice kartagińskie. Na początku roku 203 w starożytnym Thuburbo Minus, mieście położonym około 30 km od Kartaginy (dziś Teburbo w Tunisie), ujęto pięć osób oskarżonych o to, że przekroczyły zakazy Septyma Sewera dotyczące propagandy religijnej. Wybijała się spośród aresztowanych dwudziestokilkuletnia kobieta, która należała do jednej z najprzedniejszych rodzin miasta. Zwała się Vibia Perpetua i była już mężatką oraz matką małego dziecka, które jeszcze karmiła. Jej zaś matka była na wpół chrześcijanką, natomiast ojciec zatwardziałym poganinem. Razem z Perpetuą ujęto dwóch młodych ludzi stanu wolnego oraz dwoje niewolników: Rewokata i Felicytę. Ci ostatni byli może małżeństwem. Wszyscy w chwili aresztowania byli katechumenami, ale wkrótce poprosili o chrzest i otrzymali go. Doszedł jeszcze szósty chrześcijanin Satur, który, zdaje się, był ich katechistą. Wszystkich sześciu sprowadzono do Kartaginy, gdzie mieli stanąć przed trybunałem prokonsula. Tymczasem miejscowi chrześcijanie robili, co mogli, by im pomóc i pocieszyć. Co dzień przynoszono też do więzienia dziecko Perpetuy, by je mogła nakarmić własną piersią. Odwiedził ją stary ojciec, chcąc ją nakłonić do apostazji. W końcu odbył się proces i wyrokiem prokuratora Hilariona skazani zostali na wydanie dzikim zwierzętom. Na arenę wyszli odważnie, ale zwierzęta nie okazały się zbyt drapieżne. Męki zaczętej przez nie dokończyć musieli gladiatorzy. Nastąpiło to w dniu 7 marca 203 r. Imiona męczenników pod tą właśnie datą wpisano do prastarych kalendarzy, kartagińskiego i rzymskiego. Perpetua i Felicyta dostały się ponadto do kanonu mszy św. Nad ich grobowcem wybudowano dużą bazylikę. Posiadamy też trzy mowy Augustyna wygłoszone w dniu ich święta. Znacznie później ośrodkiem tego żywego kultu stały się francuskie opactwa Dévre-en-Berry i Beaulieu, które szczyciły się relikwiami świętych. Felicyta, męczennica rzymska. Wspomina się ją w martyrologiach w dniu 23 listopada razem z jej siedmioma synami. Ta zamożna wdowa miała być w czasach cesarza Antonina wezwana przez prefekta miasta do złożenia ofiary bogom pogańskim. Gdy odmówiła, to samo wezwanie powtórzono jej synom. Następnie wszystkich po kolei w rozmaity sposób umęczono. Na samym końcu śmiercią męczeńską zginęła matka. Taka jest w skrócie treść legendarnej Passio, zachowanej w dwóch redakcjach, a znanej już w V wieku. Do niej to nawiązał później św. Grzegorz Wielki. Dużą popularnością cieszyła się jeszcze w czasach nowożytnych, o czym na naszym terenie świadczy utwór sceniczny znanego leksykografa, Grzegorza Knapskiego. Ale jak to wykazano, legenda ta niewiele ma wspólnego z historią. Historycznymi są wyłącznie imiona męczenników, które zachowały się w tzw. Depositio martyrum. Nic nie wskazuje na to, żeby byli braćmi i synami Felicyty. Nie jest też rzeczą prawdopodobną, by zginęli w tym czasie, który podaje nasza legenda, i by pochowano ich w rozmaitych miejscach. Czy legenda nie przypomina zresztą opowiadania z siódmego rozdziału Drugiej Księgi Machabejskiej-
. iud27e1i9r.pages.dev/903iud27e1i9r.pages.dev/550iud27e1i9r.pages.dev/302iud27e1i9r.pages.dev/44iud27e1i9r.pages.dev/244iud27e1i9r.pages.dev/297iud27e1i9r.pages.dev/774iud27e1i9r.pages.dev/346iud27e1i9r.pages.dev/13iud27e1i9r.pages.dev/689iud27e1i9r.pages.dev/909iud27e1i9r.pages.dev/75iud27e1i9r.pages.dev/381iud27e1i9r.pages.dev/287iud27e1i9r.pages.dev/963
felicita tekst jak się czyta