Zapewne każdy z Was ma takie przedmioty, które przy dziecku okazały się zbędne, takie bez których można się obejść, ale i takie bez których nie wyobrażacie sobie życia przy małym dziecku :) Jak urodziła się Marysia (czyli ponad 4 lata temu), szczególnie tych pierwszych miałam najwięcej - zbędnych i niepotrzebnych gadżetów kupionych za namową koleżanki czy Pani w sklepie, która twierdziła, że młoda mama nie może się obejść bez pojemnika na zużyte pieluchy :) W efekcie część "niezbędników" wydałam lub sprzedałam na znanym portalu aukcyjnym. Kiedy urodziła się Julka (10 miesięcy temu) byłam już ostrożniejsza, mądrzejsza, bardziej doświadczona...tak na prawdę po za pieluchami i kosmetykami nie kupiłam NIC więcej. Wszystko co było mi na prawdę potrzebne przy małej z dodatkowych gadżetów, to laktator oraz niania elektroniczna. Teraz mogę do tego dorzucić jeszcze jedną rzecz z której nigdy nie korzystałam, ani przy Marysi ani przy Julce...nawet do głowy by mi nie przyszło, że taki gadżet może tak bardzo ułatwić życie :) Mowa tutaj o macie do przewijania. Firma jest przede wszystkim producentem pieluszek wielorazowych, jednak mają w swojej ofercie także inne akcesoria. Zresztą warto do nich zaglądnąć z różnych powodów...ja przyznam się, że od jakiegoś czasu czytam ich BLOGa :) Dobra, przejdźmy jednak do rzeczy...co skłoniło mnie do sprawienia sobie maty/podkładu do przewijania? Chciałam zobaczyć co to za cudo i dlaczego większość firm ma to w swojej ofercie ;) Od kilku tygodni jestem szczęśliwą posiadaczką maty "ZYG ZAG" Na początek kilka słów od producenta: Mata uszyta z mięciutkiego materiału MINKY, laminowanego od spodu, dzieki czemu nie przemaka. Po złożeniu bez problemu zmieści się w każdej torbie! -wymiary 75 x 75cm -nieprzemakalna -łatwa w czyszczeniu (wystarczy przetrzeć wilgotną szmatką, ale można także prać w pralce w 30-40 stopniach) -niezbędna, gdy korzystasz z publicznych przewijaków -może służyć jako kocyk do siedzenia na wilgotnej trawie, piasku, itd. Moje spostrzeżenia: Przede wszystkim muszę zaznaczyć, że jestem pod wrażeniem, że mata ma tak wszechstronne zastosowanie. Używałam jej jako nakładki na przewijak w toalecie (np. w markecie)...sprawdziła się idealnie. Laminowana, wodoodporna warstwa sprawiła, że nie ślizgała się tak jak kocyk czy pieluszka, które zwykle stosowałam w takich wypadkach. Idealnie sprawdziła się jako podkład na materac czy nakładka na ławkę w parku :) Jednak u nas najlepsze zastosowanie miała jako kocyk na trawę podczas rodzinnego pikniku. Moje obydwie córki były zachwycone - szczególnie ta starsza chciała mieć ją tylko dla siebie ;) wniosek z tego jest taki, że będę chyba musiała zaopatrzyć się w drugą. Oprócz tego, że maty używałam kiedy musiałam przewinąć córę to wykorzystałyśmy ją do siedzenia na trawce, do zabawy i podczas karmienia :) Mata nie była zbyt czysta po powrocie do domu ;) W sumie to chciałam ją wyczyścić szmatką, ale mała plamka, pewnie po keczupie, nie chciała się zmyć. Więc wpakowałam ją do pralki na 40% :) Kolorki nic a nic się nie sprawy, nadal są ładne i soczyste. Laminowana warstwa też jest ok - nic się z nią nie stało, a przyznam szczerze że miałam obawy. Mata jest dość duża, miękka i przyjemna w dotyku...jeżeli będziemy musieli przewinąć dziecko na kanapie w domu, czy w innym miejscu mamy pewność, że w razie małego wypadku nic a nic nie przesiąknie na drugą stronę. Po użyciu można złożyć ją w małą kosteczką i zmieści się nawet do damskiej torebki. Ja mam ją zawsze przy sobie. Nawet jak wychodzimy na spacer biorę do wózka, żeby potem rozłożyć np. na ławce czy murku jeżeli nie ma gdzie usiąść. Teraz nasza mata służy nam jako nakładka na krzesełko do karmienia...Julka zrobiła dziurę w oryginalnym obiciu i co karmienie wierci tam paluszkiem i wyciąga gąbkę ;) Podkład sprawdza się w tej roli genialnie...myślę że znajdę jeszcze kilka zastosowań w ciągu następnych tygodni :) Nie boję się, że się zabrudzi itp bo już wiem że pranie nawet w 40 stopniach jej nie zaszkodzi. Zdecydowanie POLECAM ten produkt. Kliknijcie ----> TUTAJ <---- i zobaczcie wszystkie wzory i kolory oferowanych przez PUPUS mat do przewijania :) A jeżeli chcecie być na bieżąco to dołączcie do FACEBOOKA, na prawdę warto.
Mog? wszystko, nic nie musz? – Agata Dziarmagowska Znakiem zapytania jestem Przysz?o?? mnie odkrywa jeszcze Tak jak ty, tak jak my Nie oceniaj mnie pochopnie, Widzisz to, co powierzchowne Nie znasz mnie, siebie te? Mog? mie? rogat? dusz? Mog? wszystko, nic nie musz? Pragn? ?y?, z ca?ych si? Chce spróbowa? ka?dy smak Ca?e ?ycie jest przede mn
TRANSKRYPCJA: Ilekroć słyszę, że mogę wszystko tylekroć gdzieś z tyłu głowy zapala mi się czerwona lampka wątpliwości: „Really? Mogę wszystko?” „Naprawdę mogę osiągnąć wszystko o czymkolwiek bym nie pomyślał? No to zróbmy eksperyment: chciałbym zostać światowej sławy baletmistrzem. Takim, którego zwiewny taniec porywa tłumy, zapiera dech w piersiach i dla widzów jest przeżyciem mistycznym! Obiecuję, że będę długo i wytrwale ćwiczył. Kupię sobie baletki i jedwabny trykot. Wezmę prywatne lekcje u najlepszych, będę studiował aerodynamikę baletowych ruchów i teorię rytmiki… Włożę w to olbrzymi i konsekwentny wysiłek… I co? Jak myślisz? Uda mi się?. Odpowiedź wydaje się oczywista – otóż nie uda mi się zostać światowej sławy baletmistrzem nie tylko dlatego, że osobiście nie znoszę tańczyć. Również nie dlatego, że brakuje mi predyspozycji psychicznych i fizycznych do tego, by to zamierzenie zrealizować. Przyczyną dla której szanse na zrealizowanie tego zamierzenia są bliskie zeru jest głównie to, że nie wszystkim wszystko się może udać. Jeśli nie wierzysz – sięgnij do statystyk. Otóż nie wszyscy zostają milionerami, gwiazdorami kina, czy miss świata. Komuś i owszem to się może udać i są tacy, którym się to udaje. Jednak wraz z pojawiającym się w przestrzeni szczęśliwcem musi siłą rzeczy pojawić się cała masa tych, którym się nie udaje. Zwycięzca jest zwycięzcą między innymi dlatego, że wokół niego jest cała masa przegranych. Spróbuję wytłumaczyć ten mechanizm posługując się prostym przykładem. Otóż kiedy jeszcze bylem dziennikarzem, jedne z moich nauczycieli, przedstawiciel starej dziennikarskiej i już nieistniejącej szkoły opowiadał mi o pewnej hiszpańskojęzycznej gazecie, która w całej swojej historii nie zorganizowała na swoich łamach ani jednego konkursu dla czytelników. Kiedy zapytano redaktora naczelnego, z czego wynika taka a nie inna redakcyjna polityka odparł, że każdy konkurs tak naprawdę przynosi więcej złego niż dobrego. Otóż, kiedy w prasowym konkursie ogłoszonym w gazecie czytanej przez sto tysięcy czytelników można wygrać ekspres do kawy, to w finale tegoż konkursu otrzymujemy jednego zadowolonego obdarowanego ekspresem czytelnika i dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy dziewięciuset dziewięćdziesięciu dziewięciu rozczarowanych. Każdy zwycięzca generuje przegranych. Na tym polega życie. A to z kolei oznacza, że nie wszyscy mogą wszystko. I owszem wszyscy mają potencjał osiągnięcia wszystkiego, lecz nie wszystkim będzie dane z tego potencjału skorzystać. Ale przyjrzyjmy się innemu implementowanemu nam przekonaniu – mówi ono, że jeśli stworzymy biznes z odpowiednią wizją, talentem, samozaparciem i konsekwencją to osiągnięcie sukcesu prędzej czy później tak czy siak nastąpi. Że stosując odpowiednie techniki zarządzania, kompletując kompetentny zespół w efekcie otrzyma się nagrodę pod postacią świetnych wyników. Jednak – na co zwraca uwagę Kahneman – „porównywanie spółek lepiej i gorzej sobie radzących to w znacznej mierze porównywanie spółek, którym się bardziej lub mniej poszczęściło.” Istnieje bowiem czynnik ślepego trafu, odpowiednio skonfigurowanych szans i okazji oraz przepotężna siła zbiegu okoliczności, które wszystkie razem są tak samo decydujące, jak talent, umiejętności i wizjonerski pomysł. Jednym się udaje innym nie. Jedni osiągają „wszystko”, a drudzy niestety nie. Ale jest jeszcze jeden czynnik, który stawia pod znakiem zapytania prawdziwość obietnicy, karzącej nam wierzyć w to że osiągniemy cokolwiek sobie wymarzymy. Otóż istnieje jeszcze pozycja startowa. Stan zastany. Poziom, czy miejsce w życiu i świecie z którego do tego obiecanego „możesz wszystko” startujemy. Nie wszyscy mamy dokładnie taki sam układ szans i możliwości na początku drogi. I sięgnę tutaj wyłącznie do jednego przykładu – otóż miałem okazję kiedyś pobyć przez chwilę w szpitalnym oddziale onkologii dziecięcej. I powiem ci jedno – kiedy widzisz kilkuletniego dzieciaka z ogoloną głową, który po dializie jest tak słaby, że nie jest w stanie samodzielnie wdrapać się na inwalidzki wózek to ostatnią rzeczą, która przyjdzie ci do głowy jest przekonanie, że wszyscy w życiu mogą wszystko! Bo dzielą nas nie tylko talent i predyspozycje, nie tylko życiowe szczęście i otwierające się przez nami okazje, ale też właśnie możliwości. Życie nie jest sprawiedliwe – możliwości nie są równe, nigdy nie były i nigdy też nie będą. Co zatem zrobić? Co począć z tak fatalnym, jak by się mogło wydawać założeniem. Otóż najgorsze co możesz zrobić to nie robienie niczego. To poddanie się jakże bezpiecznemu dla naszego ego wytłumaczeniu, że przecież nie ma po co się starać, bo i tak śmietankę życiowego tortu zgarnie jeden zwycięzca otoczony potężnym wianuszkiem przegranych. Wówczas popełniasz dokładnie taki sam błąd, jak wtedy kiedy wierzysz tym wszystkim scenicznym motywatorom przekonującym że możesz osiągnąć sukces w balecie. Tyle, że teraz ten błąd jest w drugą stronę. Z jednej skrajności wpadasz w drugą. Z ekscytującego napompowania motywacji sukcesu wpadasz w usypiającą apatyczną stagnację, karmioną nieustannym przekonującym wytłumaczeniem, że i tak nic się nie może udać. I wielu ludzi idzie tą drogą. I czynią w ten sposób sobie taką samą krzywdę, jaką czynią sobie mamiąc się mrzonkami o nieskończonych możliwościach, wizją bogactwa, sławy, popularności i innych iluzji. Rezygnują z robienia czegokolwiek, przez co sami sobą podtrzymują istnienie tego dualnego oszukańczego systemu, na którego jednym biegunie jest obietnica zwycięstwa, a na drugim gorycz przegranej. Każde ekstremum jest zawsze złe. Niezależnie od tego z której jego strony stoisz, po której się opowiadasz i w jaki ekstremizm wierzysz. Bo życie, nasze życie tak naprawdę w 99% przebiega pośrodku. Pomiędzy tymi dwoma skrajnościami. A pośrodku istnieje pewien rodzaj kompromisu, który zawieramy z naszym własnym życiem. W tym kompromisie nie wierzymy ani w to, że możemy wszystko, ani też w to, że nie możemy nic. Nie mamimy swego mózgu obietnicami wziętymi z kosmosu, których spełnienie graniczy z cudem, ale też nie poddajemy się nurzając w wegetatywnym nicnierobieniu. Nie wierzymy krzykaczom obiecującym świecidełka, ale też nie wierzymy tym z naszych znajomych, którzy, chcąc usprawiedliwić własną niemoc, nas również do takiej niemocy usiłują przekonać. Bo statystycznie niskie prawdopodobieństwo zarobienia milionów nie oznacza wcale, że nie możesz zarabiać więcej niż teraz. Nikła szansa na to, że zwiążesz się z miss czy misterem świata nie oznacza, że nie możesz znaleźć świetnego, kochającego partnera, z którym spędzisz satysfakcjonujące, pełne przyjaźni i wsparcia życie. To, że raczej nie zostaniesz astronautą podbijającym przestrzeń kosmiczną w poszukiwaniu nowych planet i kosmitów, nie oznacza, że nie możesz w życiu wykonywać satysfakcjonującej pracy, którą po prostu lubisz. Bo wbrew pozorom, możemy naprawdę wiele, a mówiąc precyzyjnie: zazwyczaj możemy dokładnie tyle ile jest nam potrzebne by znacznie polepszyć swój los. Bo ile tak naprawdę potrzebujesz samochodów? Siedem, dwadzieścia, a może pięćdziesiąt? A ile mieszkań i willi z basenem? Na pewno trzy czy pięć? Masz może zdolność bilokacji, by móc w jednym czasie korzystać w tych wszystkich aut i apartamentów? A ile potrzebujesz jedzenia? Na pewno codziennie rano musisz jeść jajecznicę z truflami, a co wieczór homara? Wbrew pozorom to nie my potrzebujemy tych wszystkich rzeczy, a wyłącznie nasze ego. My tak naprawdę do spełnionego życia nie potrzebujemy aż tak wiele jak nam się wmawia. Oczywiście w posiadaniu nie ma niczego złego – rozumny milioner tworzy miejsca pracy i sprawia, że iluś ludzi żyje dzięki jego sprytowi, szczęściu i pracy. Jednak ten sam milioner zarabiający wyłącznie dla samego zarabiania jedynie trwoni swój potencjał. Nie ma w tym wówczas niczego dobrego. Podobnie jak niczego dobrego nie ma w biedzie. Bycie biednym nie jest godne naszego człowieczeństwa, naszych potrzeb oraz możliwości niesienia pomocy innym. Pamiętasz co mówiłem o skrajnościach – są po prostu złe, niezależnie od tego po której ze stron się sami lokujemy. I tak samo złe i nieproduktywne jest postrzeganie świata jedynie za pomocą tych skrajności. Kiedy dasz sobie wmówić że możesz wszystko i niestety jak większość, tego wszystkiego jednak nie osiągniesz, to będziesz się czuł zawiedziony, oszukany i potraktowany niesprawiedliwie przez życie. Kiedy zaś uznasz, że nie możesz niczego, bo cokolwiek byś nie zrobił to i tak nie polepszysz swego losu, bo jak mówi Franklin właśnie dołączyłeś do tych, którzy umierają w wieku dwudziestu pięciu lat ale czekają z pochówkiem aż do siedemdziesiątki. Kiedy dawniej pracowałem z ludźmi chcącymi zrzucić kilogramy nigdy im nie tworzyłem wizji pięknej wysportowanej sylwetki, czy wyglądu misss uniwersum. Mówiłem jedynie, że już kilka kilogramów mniej zazwyczaj wystarcza by się lepiej poczuć. Ale by te kilka kilo można było zrzucić, trzeba zacząć od zrzucenia stu gram. Zaś żeby to było możliwe trzeba przestawić w swojej własnej głowie sposób myślenia i widzenia siebie w świecie. Zamiast więc myśleć kim możesz, czy kim nie będziesz w stanie stać się za dziesięć lat, pomyśl co możesz zrobić właśnie teraz? Jaka zmiana jest w twoim zasięgu w ciągu dzisiejszego dnia. Tu i teraz. Właśnie w tej chwili. Kiedy się nad tym głębiej zastanowić okaże się, że zawsze coś można zmienić. I zazwyczaj ta mała zmiana nie wymaga od nas jakiegoś niebotycznego wysiłku. Żeby przenieść górę trzeba nie lada siły, ale usunięcie z drogi przed nami jednego przeszkadzającego nam kamienia, czasem wymaga dużo mniej siły niż można byłoby się spodziewać. I od razu wygodniej się idzie. Znam ludzi, którzy w ten sposób, kamyk po kamieniu dokonywali istotnych zmian w sowim życiu. Udawało im się nie dlatego, że wierzyli iż mogą wszystko ale dlatego że podejmowali próby zrobienia czegokolwiek. W efekcie nie otrzymywali sławy, bogactwa czy innych precjozów. Jednak sprawiali, że zaczynało im się po prostu lepiej żyć. A czyż już samo to nie jest warte zachodu? Ja tymczasem rozważę jeszcze raz swoje zainteresowanie baletem! Pozdrawiam
Mogę wszystko, nic nie muszę. DZIARMA. Smile (Radio Edit) Lily Allen. Don't Worry (with Ray Dalton) [Radio Edit] Madcon, Ray Dalton. No pokaż na co cię stać
Portrecik chłopca. Rysunek ołówkiem, A4 Zrobiłam sobie dłuższą przerwę od pisania. Sporo rzeczy się działo w międzyczasie, i dostęp do komputera miałam tylko rano.........jednak rano to ja jeszcze "analizuję sny" i "zmywam śpiochy z oczu", a sklecenie czegokolwiek mądrego i sensownego o tej porze nie "działa". Zakładając bloga miałam zamiar tylko pokazywać swoje prace i ewentualnie wtrącać parę technicznych opisów. Ostatnio mniej zdjęć moich prac, za to sporo przemyśleń. Może to wszystko jakoś tak samo się przeobraża, bo filozofować(czyt. dużo mówić) zawsze lubiłam a malowanie jakby samo "się odłożyło na później" ;). Może to zmęczenie materiału........ale raczej fakt, że mogę sobie trochę pofolgować, bo doczekałam się czasu, że wreszcie mogę wszystko(no prawie wszystko), ale nic nie muszę. Mogę dzisiaj, mogę jutro.......a jutro...........powtórka, nic nie muszę, hehe.....i tak każdego dnia. Nawet w dzieciństwie (choć miałam udane)nie było tak dobrze, no może poza wakacjami.....ale zawsze była jakaś presja z góry(rodzice) co można a czego absolutnie nie. To naprawdę dobry czas, robić to co się lubi.........bez presji, bez poczucia winy.........byle tylko zdrówko dopisywało i nastrój dobry mimo tego co za oknem. Czas spędzony z dobrą książką, bezcenny. Domowe obowiązki(określam to jako prace dla domu-lepiej brzmi)....... na luzie, bez pośpiechu. Kilka rysunków, dla zabawy, dla wprawy i w nadzieji, że wena przyjdzie i powie "co prawda nie muszę, ale mogę" podpowiedzieć co możesz namalować......... Rysując pierwsze mandale, wiedziałam, że będą kolejne, bo bardzo wciągnęło mnie to zajęcie. Obydwie rysowane na papierze Canson, ale pierwszą rysowałam na chropowatej stronie i ciężko się niektóre kreseczki stawiało, wychodziły nierówno. Drugą tworzyłam na gładkiej stronie i już było o niebo lepiej. Gniazdko rysowałam żeby się sprawdzić......Zaraziła mnie znowu(tak jak rysowaniem mandali) autorka bloga TUTAJ . Jej piórka i gniazdka są rysowane tuszem i są naprawdę świetne. Ja rysowałam miękkimi, pastelowymi kredkami Derwenta. Troszkę nierówno, ale może to "ptaszek budowlaniec" jeszcze nie wprawiony w wiciu swojego pierwszego domku?........ Portrecik Magdy, na razie tylko zarys. Rysunek kredkami pastelowymi. Dwa rysunki wykonane jakiś czas temu, trochę je odkurzyłam i poprawiłam. Autor oryginałów, to Jean Baptiste Creuze. Kolejne rysunki, stare, takie sobie szkice odpatrzone, tym razem piórkiem i tuszem. ..........I to by było na razie na tyle. Pozdrawiam serdecznie wszystkich zaglądających tutaj, dziękuję za odwiedziny i komentarze. Życzę wszystkiego co najlepsze. Wanda
podkład melodyjny do piosenki możesz wszystko tabb - Tekściory.pl – sprawdź tekst, tłumaczenie twojej ulubionej piosenki, obejrzyj teledysk.
Wydaje mi się, że nie pracujesz. Czy nie szkoda ci tak naciągać rodziców? Nie odbierz tego źle, po prostu pytam z ciekawości, bo sama jestem studentką i nie mogę sobie pozwolić np na taką droga torebkę. Torebka to akurat prezent od M, a rodziców nigdy na nic nie naciągałam. Wbrew temu co myślą niektórzy, utrzymuję się
„Nic nie muszę, wszystko mogę – to moja zasada, którą stosuję w sporcie i w życiu, jak widać jej realizowanie daje dobre efekty” – powiedziała mistrzyni Europy w short tracku na 500 m Natalia Maliszewska, która w poniedziałek wróciła do kraju. Panczenistka Juvenii Białystok złoty medal zdobyła w sobotę w holenderskim Dordrechcie. 23-letnia zawodniczka dominuje […] .mogę wszystko nic nie muszę podkład
